فولاد یا پولاد

به انگلیسی :  steel

ترکیبی از  حدود ۹۵ درصد آهن، ۲ درصد کربن و ۳ درصد از آلیاژهای دیگر مانند کروم و منگنز و …می باشد. دلیل استفاده از کربن  این است که آهن خام قابل استفاده نمی باشد اما نکته حائز اهمیت این است که افزایش کربن فقط باعث افزایش مقاومت می شود اما همه انتظار ما از فولاد، تامین مقاومت بالا نمی باشد.

برای ساخت فولاد، دو روش عمده وجود دارد. روش اول استفاده از آهن اسفنجی و کوره‌های قوس الکتریکی برای ذوب آهن اسفنجی و سپس آلیاژسازی است. روش دوم استفاده از آهن خام (آهن تولید شده در فرایند احیای غیرمستقیم) و سوزاندن کربن اضافی آن است. طی این فرایند میزان کربن آهن خام از بازهٔ ۵٫۳ تا ۶ به ۲٫۰ تا ۱٫۵ درصد وزنی کاهش می‌یابد، سپس عناصر دیگر در آن افزوده می‌شوند تا ترکیب مورد نظر بدست آید.

آهن معمولاً به صورت سنگ معدنی مانند مگنتیت و هماتیت در پوسته زمین یافت می‌شود. فولاد را با سوزاندن کربن آهن خام سفید و همجوش کردن آن با کمی کربن و اندازه کردن عنصر‌های دیگر در آن، به دو روش خمیری کردن و ذوب کردن تولید می‌کنند.

محدودیت استفاده از کربن

اگر مقدار استفاده از کربن  از میزان مجاز آن بیشتر شود فولاد پرکربن محسوب می شود و می تواند دارای معایب زیر باشد:

چدن

Cast iron

اگر در ترکیبات ،میزان کربن بیش از حد مجاز آن (۲ درصد) شود فولاد حاصل شده، چدن نامگذاری می شود.

فولاد ضد زنگ

Stainless Steel

اگر در ترکیبات از آلیاژ کرم استفاده شود   ترکیب حاصل، فولاد ضد زنگ نامیده می شود.

فولاد آلیاژی

درصورتی که در ساخت علاوه بر ترکیب آهن و کربن از آلیاژهای دیگری مانند وانادیوم، منگنز و مولیبدن استفاده شود  فولاد آلیاژی نامیده می شود.

نورد چیست؟

 (به انگلیسی: Rolling)

(به فرانسوی: Laminage)

نورد یکی از روش‌های شکل‌دهی مواد دارای قابلیت موم‌سانی است. در دماهای پایین و نزدیک دمای اتاق تنها فلزات و برخی از پلیمرها توان موم‌سانی مناسب از خود نشان می‌دهند. برای افزایش این قابلیت و همچنین شکل‌دهی موادی که در دماهای پایین نورد آن‌ها امکان‌پذیر نیست، از نورد گرم استفاده می‌شود.

فرایند نورد یکی از بهترین و کاربردی‌ترین روش‌های شکل‌دادن است و آن عبارت از تغییر شکل  ماده از طریق عبور بین غلتک‌ها می‌باشد. انواع محصولات از قبیل تیرآهن و نبشی با مقاطع مختلف به وسیله این فرایند تولید می‌شوند. معمولاً این روش با فرایند آهنگری در رقابت بوده و برتری هر کدام بستگی به پیشرفته‌تر بودن فناوری آن دارد، ولی به‌طور کلی از نظر حجم و کمیت تولیدات، فرایند نورد در مقام اول فرایندهای شکل‌دادن فلزات قرار دارد.

نورد از حیث دمای عملیات به دو گروه نورد سرد و نورد گرم تقسیم می‌گردد. در نورد گرم قابلیت تغییر شکل خیلی بالاست. از آنجا که در اثر تبلور مجدد، استحکام تسلیم به‌طور قابل ملاحظه‌ای کاهش می‌یابد، لذا نیروی لازم برای فرایند نورد قطعات بزرگ در فرایند نورد گرم افت محسوسی دارد. در نورد سرد یک سطح تمام شده مطلوب حاصل می‌شود. این عملیات عمدتاً برای فرایند تغییر شکل نهایی استفاده می‌گردد.